Asif Ata. İnsanilik

(Mütləqə İnam Beşliyinin 1-ci əsəri)

 İnsanilik

 – Yenə də dövrdən, zəmanədən, sinfi mənsubiyyətdən təcrid olunmuş ümumi, əbədi, mütləq insan! Fəlsəfə onunla həmişəlik vidalaşmadımı, sübut etmədimi ki, insanı ictimai münasibət­lərdən ayrı təsəvvür etmək olmaz?!
İnsan hansı bir mühitdəsə yetişir, hansı tarixi şəraitdəsə fəaliyyət göstərir, hansısa bir sinfi təmsil edir, onun konkret mövcudiyyəti var; o, fəhlədir, kapitalistdir, mülkədardır, kənd­li­dir – öz mənafeyini qoruyandır. İnsanlar əslində bir-birindən yerdən göyə qədər fərqlidir, bir-birini rədd edirlər, həyatda yaşamaq uğrunda amansız döyüş gedir. Siz isə ümumi insani cəhətlər, keyfiyyətlər axtarırsınız, dialektikanı, ictimai qanun­ları unudursunuz.

EHKAMÇI tez və qətiyyətlə danışırdı. Sözlər asanlıqla və ardıcıllıqla axırdı. Gözlər işıqsız idi.
– Hər ictimai quruluşun öz insanı var. Siz isə dəyişilməz insan arayırsınız, cəhdiniz əbəsdir, yanlışdır, zərərlidir.
HƏQİQƏTÇİ düşüncəsində, duyğularında Ehkamçıdan çox uzaqda idi. Ancaq onu dinləyirdi. Ehkamçının susduğunu görəndə o dilləndi:
– Sizin insan saydığınız varlıq – özünü itirmiş, yarımçıq, cansız, mexaniki insandır. O, əslində yaşamır, cəmiyyət tərə­fin­dən müəyyən olunmuş vəzifəni, funksiyanı icra edir. Əgər insan kapitalistləşir, fəhlələşir, mülkədarlaşır, kəndlilə­şirsə, deməli, öz bütövlüyünü, tamlığını, insaniliyini itirir.
Sinifləşmək – özünü itirməkdir.
Əgər insanın rolu sinfi münasibətlərlə məhdudlaşırsa, demə­li, o, özünü həyatda dolğun, əsil insani şəkildə realizə edə bilmir, özündən ayrılır.
Özündən ayrılmış insanı əsil insan hesab etmək – onun müflisləşməsini əbədiləşdirmək deməkdir… Əslində cəmiyyət insanı bütöv varlıq kimi tanımır, icraçı kimi tanıyır. Ehkam isə iddia edir ki, insanın mahiyyətini onu tanımayan, dərindən dərk etməyən, onun hərtərəfli təzahürünə mane olan ictimai münasi­bət­lərdə axtarmaq lazımdır.
İnsanı cılızlaşdırmağın, bəsitləşdirməyin, əşyalaşdırma­ğın elmə­bənzər nümunəsi!
Ehkam insanı bütünlükdə cəmiyyətin sərəncamına verir və cəmiyyət Allahlaşır, o, şəxsiyyəti yaradan, yaşadan, öldürən, dirildən, taleyini müəyyən edən ilahi qüdrətə çevrilir. Ateistlər cəmiyyət adlanan yeni Allah yaradırlar və insanı onun bəndəsi edirlər.
Əgər insan ictimai münasibətlərin məcmusudursa, demə­li, cəmiyyət onu istədiyi şəklə sala bilər, istədiyi kimi yaşada bilər – Allah öz bəndəsini yaşatdığı kimi.
Əslində yalnız sinfi çərçivəyə sığmayan, öz daxili məzmunuyla mühitdən, tarixi şəraitdən kənara çıxan insanı əsil insan saymaq olar.
Belə insan cəmiyyətdə itməz, mühitin oyuncağına çevril­məz, şəraitin arxasınca sürünməz, öz əvəzsizliyini, təkrarsız­lığını, müstəqilliyini təsdiq edər.
İnsanın bütün canlılardan fərqi – özündə, dünyada, var­lıq­da – özündən, dünyadan, varlıqdan daha böyük məna tap­ma­sın­dadır. İnsan üçün dünya heç vaxt təkcə görünən, ağılasığan, adi dünya olmayıb. İnsan üçün dünya həmişə təzahür edən, aşkara çıxan hadisələrdən qat-qat məzmunlu, ülvi, qeyri-adi varlıq olub.
İnsan dünyadan heç vaxt sadəcə istifadə etməyib, onun faydalı səciyyəsindən, maddi xeyirindən həmişə kənara çıxıb, ona sığmayıb. İnsan üçün göy heç vaxt yalnız göy, yer heç vaxt yalnız yer, çay yalnız çay, dağ yalnız dağ olmayıb. İnsan üçün onlar hamısı özlərindən, öz təzahürlərindən daha böyük olublar. İnsan təbiət üzərində hakimiyyətlə kifayətlənmədi. Bu, olsa-olsa onun fəaliyyətinin bir tərəfi idi və insani mahiyyət baxımından əsas tərəfi deyildi.
İnsaniliyin əsas mənası yerdə, göydə, dünyada, həyatda, bəşərdə zahirə, əlamətə, görünənə, ağıla sığmayan ülvi məna kəşf etməkdir.
İnsan dünyada dünyadan böyük məna görməsəydi, onun heyvandan fərqi olmazdı…
Dünyanın mənasını dünyadan yüksək saymaq, onu dünyadan kənarda axtarmaq insanı insan etdi.
İnsan anladı ki, dünya insanı bəsləmək, yedirtmək üçün yaran­mayıb, o, insanı heyran etmək, vəcdə gətirmək üçün yaranıb. Beləliklə də insanın dünya ilə əsil insani münasibəti meydana gəldi.
Dünya insanı özünə, öz əsil mahiyyətinə qaytardı, qəlbini coş­­­dur­­du, düşüncəsini qanadlandırdı, idrak üfüqlərini sonsuz­laş­dırdı.
İnsanı insan eləyən ağıl yox, ruh oldu.
Ağıl dünyanı ölçdü, biçdi, rəqiblərdən təmizlədi, öz niyyə­tinə uyğunlaşdırdı.
Ruh isə dünyaya sığmadı, dünyanın mənasını kəşf etdi.
Ağıl dünyanı özünə ram etdi.
Ruh dünyaya qovuşdu.
Ruh – vəcdli zəka, narahat ehtiras, məhəbbət, ehtizaz oldu, ağıl – təhlil, fayda, mətləb.
Ruh insana dedi ki, onun öz mahiyyəti özündən alidir.
İnsanın xilqətində sığmazlıq var.
İnsan həmişə özündən böyükdür.
Onun daxili imkanlarıyla real imkanları arasında məsafə intəhasızdır. Ona görə də insan dünyada heç vaxt özü olmur, özünün cüzi hissəsi olur.
İnsan da dünya kimi özündən kənara çıxır, özünü özün­dən kənarda tapır.
Özündən kənara çıxmaq, özünə sığmamaq, özünü özün­dən kənarda tapmaq insanın başlıca əlamətidir.
İnsanın yeni dünyası – insandan və dünyadan daha gözəl, daha geniş, daha kamil dünyası yaranır.
İnsan özünü həmin dünyanın tələbləri əsasında kamil­ləş­dir­məyə başlayır. Daxilindəki eybəcərliyi öldürür, qəlbi çirkabdan təmizləyir, ardıcıl, intizarla, həsrətlə Mütləqə qovuş­mağa can atır. Platonun fəlsəfəsində İdeyalar aləminə, Hegelin təlimində Mütləq Ruha qovuşur; İsanın, Məhəmmədin dinində özünü müqəddəs mövcudluğa hazırlayır, Buddanın atəşin çağırışında mənəvi kamilləşmə ülviyyətinə yüksəlir.
Yeni, ideal, ruhani dünyanın yaranması insanla gerçəklik arasında münasibəti dəyişir.
İnsan anlayır ki, ən ali gerçəklik belə, dünyanın əsil məna­sından aşağıdır. Deməli, gerçəkliyi heç vaxt mükəmməl varlıq saymaq olmaz. Deməli, gerçəkliyi yaxşılaşdırmaq, dəyişdir­mək, kamilləşdirmək lazımdır.
Əgər ən qüdrətli insanın fəaliyyəti onun həmin fəaliyyətə sığmayan mənasından aşağıdırsa, deməli, insan özünü daim ideala, insani mənaya yüksəltməlidir.
İnsan ona görə böyüdü, artdı ki, ikinci dünya – daha ali, daha gözəl, ideal, ruhani dünya yarada bildi.
Tarixin gedişatı da bunu sübut edir. Yan Qusların, Cordano Brunoların ruhunda ikinci dünya var idi. Onlar bu dünyanı gerçəkliklə müqayisə edirdilər və gerçəkliyə lənətlər yağdırır­dılar, onu inkar edirdilər, əsil dünya naminə ölümə gedirdilər.
Musiqinin, şeirin mayasında ikinci dünya ideyası yaşayır.
Musiqi qeyri-adi, sirli, sehirli, qəlbi titrədən, insanı Ali Həyata çağıran ehtirasların, duyğuların, düşüncələrin ifadəsidir. Musiqi insanı ruhun yaratdığı dünyaya qovuşdurur.
Əsil şeirdə gerçəklik ikinci dünyanın təzahürü kimi qiymətləndirilir.
Çay mahnı oxuyur, dəniz insanla danışır, sevgili – ilahiləşir, səma – insaniləşir.
İnsan idrakının ülvi məqsədi dünyanı sadəcə dərk etmək yox, dünya əsasında yeni, kamil, sonsuz, mütləq dünya yarat­maqdır.
Bir sözlə, insanın həqiqi insani tarixi – ruhun qüdrətiylə ikinci dünyanın yaranması, insanın özünə və dünyaya sığma­ması, özündən və dünyadan kənara çıxmasından başlayır.
Ehkam isə insanı nəinki dünyaya, hətta sinfə, mühitə, tarixi şəraitə pərçimləyir və anlamır ki, bununla onun mahiyyətini inkar edir, dünyada yerini, mövqeyini hədsiz dərəcədə məh­dud­laş­dırır, kiçildir.
İnsanın mahiyyətini ruhani qüdrətdə axtarmaq lazımdır.
Təbiidir ki, ruhanilik bir zəmanənin, əsrin, ictimai quruluşun məhsulu deyil, o, yaranan kimi yoxa çıxan hadisə də deyil. O, insanın ilkin, səciyyəvi, ölməz keyfiyyətidir.
– Bəs insanın azğınlığı, qəddarlığı, yırtıcılığı, harınlığı, qan hərisliyi, istismar, bərabərsizlik, ədalətsizlik? Bunların peyda olmasında insan təbiətinin rolu yoxdurmu? Sizin ruhani insanı­nız dəhşətli eybəcərlikləri öz daxili aləmində necə gəzdir­mişdir?
– Siz yəqin elə bilirsiniz ki, bu dəlilinizlə mühakimələrimi alt-üst elədiniz? Əslində isə mənim dəyirmanıma su tökürsünüz.
İnsan yalnız ruhdan ibarət deyil, təəssüf ki, onun daxilində müxtəlif heyvani instinktlər, insanı kiçildən, sinifləşdirən  ehtiraslar var. Sinfi insan – əsil insan deyil, çünki onun sinifləş­məsi natamlığın, naqisliyin ifadəsidir.
İnsan o zaman mülkədarlaşır, hampalaşır ki, ruhun çağırışını eşitmir, vicdanı, ədaləti, insaniliyi unudur. Deməli, biz onun insaniliyini hampalığında yox, hampalığından kənarda, sizin təbirinizlə desək, mücərrəd insanda tapmalıyıq.
İnsan sinifləşdikcə – mənən müflisləşir.
İnsan ümumiləşdikcə, mücərrədləşdikcə, ruhaniləşdikcə  – zənginləşir, böyüyür, bütövləşir.
Sinfi insan olmaq – özündən ayrılmaqdır.
“Ümumi” insan olmaq özünə qayıtmaqdır.
İnsan həyatda yalnız ruhani fəaliyyətlə məşğul olmur. Onun xilqətində qaranlıq duyğular da var. Ancaq ruhani qüdrət kimi o, özü üzərində yüksələ bilir. Yalnız ruhanilik insanı kiçik “mən”indən ayırıb böyük “Mən”inə qovuşdurur. Çünki yalnız ruhanilikdə insan bütöv, başqa canlılardan fərqli bir hadisə kimi təsdiq olunur.
– Belə çıxır ki, insanın əmək aləti yaratması onun başqa canlılardan əsas fərqi deyil?
– Bəli. Bu fərq formal fərqdir. Əmək alətlərinin hazırlan­ması insanın özünü qoruması, yaşayış uğrunda döyüşdə qələbə çalması üçündür. Burada məqsəd, niyyət, istiqamət baxımından digər canlılardan fərqlənmə yoxdur. Buradakı fərq özünümüha­fi­zə­nin forması baxımından əhəmiyyətlidir, insanın insani mahiyyəti baxımından yox dərəcəsindədir.
Yalnız ruh insana heç bir canlıda müşahidə edilməyən key­fiy­yət bəxş edir: dünyaya sığmamaq, ikinci dünya yaratmaq, dünyanın mənasını dünyadan kənarda tapmaq!
– Bəs ruh özü nədir?
– Ruh insanı adi vəziyyətindən ayırıb, qeyri-adi duyğulara, düşüncələrə, ehtiraslara yüksəldən mənəvi qüdrətdir.
Ruh insanı balaca, dar, məhdud aləmdən böyük, geniş, möhtə­­şəm aləmə aparan daxili gücdür.
İnsan – onu əhatə edən mühitə heç vaxt sığmır, çünki ruhu var.
Ruh – insanda həyatın naqisliyinə qarşı sonsuz nifrət və gözəlliyinə qarşı sonsuz heyrət yaradır.
Gözəlliyi – ağıl yox, ruh kəşf edir. Çünki gözəllikdə maddi, real keyfiyyətlərə sığmayan ideal keyfiyyətlər dərk olunur.
Ruh vasitəsilə insan məhəbbətə qovuşur, özünün özündən böyük mənasını anlayır.
Ruh – ehtizaz, vəcd, yanar, narahat, qeyri-adi zəka əsasın­da ağlın görmədiyi, dərk etmədiyi həqiqətlərə yüksəlir.
Ali həqiqətlərin hamısını ruh kəşf edib.
Ruh insanda başqa canlılardan fərqli ehtiraslar, meyillər yaradır: fədakarlıq, ülviyyət, müqəddəslik duyğusu!
İnsanın ruhu ölümlə barışmır, əbədiyyətə, ölməzliyə can atır.
Ruh vasitəsiylə səs – musiqiləşir, söz – şeirləşir, daş – heykəlləşir.
İnsanın fəaliyyətini mənfəətlə bağlamaq barbarlıqdır. “Gözəl olan – lazımlı olandır” – fikrində dəhşətli bir naşılıq var.
Həyatdakı gözəlliyin kəşf edilməsi və sənətdəki gözəlliyin yaranması faydalıq prinsipinin təsdiqi deyil! Belə olsaydı, gözəlliyin cazibədarlığı, sehri, möcüzəsi olmazdı! Gözəllik tələbatı – ruhani tələbatdır.
Ruh vasitəsiylə insan nisbidə, natamda dayanmır, Mütləqə can atır, ona səcdə qılır.
Ruh insana kədərli həqiqəti söyləyir: insanın imkanları, arzuları, niyyətləri, duyğuları, düşüncələri ömrə sığmır. İnsan həyatda özünü tam realizə edə bilmir. Onun daxilində yaşayan min keyfiyyətin, min imkanın yalnız biri aşkara çıxır. İnsan qəbrə özüylə özünün sonsuz imkanlarını aparır.
Ruh onu da deyir ki, göz vasitəsiylə qavranılan bilik heçdir.
Dünyanı gözlə düzgün görmək olmaz, ağılla isə dünyanı tənzim etmək olar. Dünyanı yalnız ruhun güzgüsündə görmək olar.
Ağıl vasitəsiylə sən başqasını öyrənirsən.
Ruh vasitəsiylə sən onu özündə görürsən.
Ruh vasitəsiylə sən zəmanədən, mühitdən kənara çıxırsan, pis adamların içində belə yaxşı adam olaraq qalırsan.
Ruh vasitəsiylə təbiət insaniləşir, insan təbiətləşir.
Ruh vasitəsiylə sən insanda – varlını, yoxsulu, zadəganı, rəiyyəti yox, İnsanı görürsən.
Ruh vasitəsiylə sən “dəlicəsinə” yaşamaqdan – Məcnun­laş­maqdan, Babəkləşməkdən, Nəsimiləşməkdən çəkinmirsən.
Ruh vasitəsiylə sən dünyayla, təbiətlə, dünənlə, sabahla bir olursan.
Ruh səndə hakimi olduğun təbiətə qarşı məhəbbət ehtirası yaradır.
Ruh səni ideala, Mütləqə çağırır və beləliklə də ən murdar şəraitdə belə təmiz saxlayır.
Ruh insan qəlbini sözlə ifadəsi çətin olan incə, coşğun, ülvi hisslərlə, ehtiraslarla doldurur, təxəyyülün üfüqlərini sonsuzlaşdırır.
Ruh yıxılanı qaldırır, xəstəni sağaldır, qəmlini sevindirir, uzağı yaxınlaşdırır.
Bədən dözməyəndə – Ruh dözür, bədən məğlub olanda – ruh qalib gəlir.
Ruh möcüzəyə inanır, dünyanın mənasını möcüzə sayır və özü möcüzə yaradır.
Bir sözlə, Ruh – insanın özüdür.
İnsanı insan edən Ruhdur.
Ağıl vasitəsiylə insan özünü qorudu, xilas etdi, ölmədi, yaşadı.
Ruh vasitəsiylə insan İnsan oldu, yəni hamıdan fərqləndi, dünyanın mənasını dünyadan böyük, insanın mahiyyətini insandan ali saydı.
Ruhsuz insan dünyanın adi bir zərrəsi olacaqdı. Ruhla insan dünyanın zirvəsi oldu.
– Sizin dedikləriniz fəlsəfə tarixində ruh haqqında bərqərar olmuş təsəvvürlərlə uyğun gəlmir.
– Düzdür, məsələn, Hegeldə ruh – fikrin, anlayışın sinoni­midir. İrrasionalistlər – ruhu – zəkaya qarşı, həyat fəlsəfəsinin nümayəndələri isə həyata qarşı qoyurlar. Təbiidir ki, bu cür şərh olunan ruh insani mahiyyəti ifadə edə bilməz.
Ruh sadə fikir, anlayış deyil, zəkanın xüsusi səviyyəsi, vəcdli, heyrətli, ehtizazlı, yerə-göyə sığmayan məqamıdır.
Zəkadan kənarda ruh yoxdur. Ancaq ruh zəkanın adi vəziy­yəti deyil, qeyri-adi vəziyyətidir. Ruhu zəkaya qarşı qoyanlar zəkanı ağılla eyniləşdirirlər. Ruhu zəkaya qarşı yox, soyuq, bəsit, qanadsız, nasiranə ağıla qarşı qoymaq lazımdır.
Ruh hardasa antiağıldır, onu eşitməyəndir, onun ziddinə gedən­dir. Ancaq ruh zəkanın əleyhinə çıxış edən deyil.
Məcnunluq “ağılsızlıqdır”, ancaq zəkasızlıq deyil, əksinə yüksək zəkilikdir…
Zəka mahiyyətə enir, əlamətdə dayanmır, ona görə də dünyaya pərçimlənib qalmır, ondan kənara çıxır. Ancaq o, yalnız ruha çevriləndə öz niyyətinə nail olur, yəni dünyanı özündə görür.
Ruhun həyata zidd olması iddiasına gəldikdə, onu demək lazımdır ki, həyat həmişə ağıllı olmur, ancaq öz ruhaniliyini heç vaxt tam itirmir. Çünki ağılsız dünyada insan tapılır, ancaq ruhsuz dünyada tapılmır.
Həyatda məntiqsiz, mənasız, eybəcər hadisələr çoxdur. Lakin onlar heç vaxt tam ruhsuz dünya yaratmağa nail olmur­lar. Çünki ruhsuz dünya ölü dünya olardı. Ona görə də ruh həyatın düşməni deyil – qanadıdır.
Ruh həyatı eybəcərlikdən qurtarır, onun insani məziyyət­lərini qoruyur, ona ülvi məna verir. Bu baxımdan, ruhsuz dünya – eybəcərliyin tam təsdiqi olardı.

〈davamı var〉