Bu gün insanlar arasında hər bir fikrə subyektiv baxış kimi yanaşma halları çoxalıb. Hətta varlığa yeni yanaşmaların danılmaz qatlarını ortaya qoysan da, bu, düşüncələrdə subyektiv xarakter daşıyır. Varlığa köhnə yanaşmaları isə bilim adamlarının, eyitim görmüş adamların içərisində elələri var ki, obyektiv yanaşma saymasalar da, subyektiv yanaşma da saymırlar. Çünkü gerilik səviyyəsində düşünən toplumun basqısından çəkinmələr – doğru fikir söyləməyin qarşısını alır. Ancaq ulusal sistemi oluşduran fikirlərə çəkinmədən, o an, subyektiv xarakter verirlər.Özəllikcə demokratiya adlanan ideolojilik toplumsal fikrə gətirilən hər şeyi subyektiv adlandırır. İndi toplumsal çalışmalarda bulunan hər kəsdən “bu da bir fikirdir”, “bu da bir yanaşmadır” deyilişinə tez-tez rast gəlinir. Yəni yanaşmalar çoxdur, bu da biri.
Bütün bunlar onu göstərir ki, heç kim heç kimin dediyinə həqiqət kimi baxmır. Bəs belə olanda sonuc nə olur? – O olur ku toplumda heç bir birlik alınmır. Bu gedişlə alınmaz da.
Söz yox, hər kəsin dediyi fal deyil. Ancaq bir daha vurğu edirik, burada söhbət ulusal sistemi oluşduran fikirlərə yanaşmadan gedir. Çünkü başqa yöndə fal sayılan baxış yox deyil. Bu başqa yön də, dediyimiz kimi, ulusal sistemi deyil, gerilik (cəhalət), özbaşınalıq (anarxiya) ortamı yaradır. Bu cür ortam da birliyə deyil, dağınıqlığa yön verir.
Ayrı-ayrı misallarla qonunu genişləndirmək də olar. Bunun üçün öncə, yuxarıda vurğuladığımız, “varlığa yanaşma” ideyasına üz tutaq. Bu gün iki baxış yanaşı gedərək, bir-birini danmadan toplumun yaşamını yönətir (idarə edir). Bunlardan biri İslam dinidir, biri də Batı ideolojisi olan demokratiyadır. Öncə İslam dininin toplumda yaratdığı halı gözdən keçirək. Bu din insanların düşüncələrində varlığa yanaşmanı əyir. Bununla da ulusal birliyin qabağını alaraq, ulusal (milli) yaşam sistemimizi dağıdır. Bu nədə özünü göstərir? – Öncə varlığa yanaşmanın əyriliyinə qısaca fikirlərlə aydınlıq gətirək. Varlığın özülündə allah ideyası durduğuna görə, sözü İslamın bu ideyaya yanaşmasından başlamaq olar. Onu demək olar ki, allah ideyası insan üçün iki cəhətdən olduqca önəmlidir. Biri odur ki, bu ideya kainatın nizamını, quruluşunu, gedişini anlamaq istəyindən ortaya cıxıb. Bəşər idakı sakit durmaz, sirləri açmaq istər. Çünkü idrakın bilməsi, sirlərə yetməsi əminlik, nikbinlik yaradır. İdrak ondan ötrü var ki, sirlərə yetsin. İkincisi, allah ideyasına dayanıb insanca, ulusca uğurlu bir gələcəyin oluşmasına çalışmaq olar. İndi görək, bu iki yön İslam dünyabaxışında nə dərəcədə özünü doğruldur?! Bəllidir ki, kainata yanaşma, İslam dininə görə, Allah tərəfindən sonradan, yox yerdən yaradılmış bir şeydir” fikri kimi irəli sürülür. Bununla da, bəşər övladının kainatın sirlərinə ağıl uzatması yanlış sayılır, hətta yasaq bilinir. Kainatı Allah necə yaradıb, nə üçün yaradıb, özü bilər. Hətta Allah kainatı yoxdan yaratdığı kimi, yox etmək üçün zaman da ayırıb – “Qiyamət günü” olacaq. Bu yanaşma ilə nə dünyanı dərk eləmək olar, nə də allahı. Allahı dərk eləməyən insan mənəvi quruculuq işləri yerinə yetirməz. Allah anlamı özündə fəzilətlər, gözəlliklər daşıyır. Allahı dərk etmək – fəzilətlərlə, gözəlliklərlə dolub arı-duru ömür yetirmək deməkdir. İnam çox böyük qüvvədir. Ancaq gərək İnamın gedişi idraka bağlı olsun. İnsanı inandırıb qul da eləmək olar, şəxsiyyət də. İnsanın idakını söndürüb nəyəsə inandırmaqla, onu, qul durumuna salmaq olar. Ancaq insanın idrakını yetkinləşdirib, onu, uca həqiqətlərə inandırmaqla şəxsiyyətə çevirmək mümkündür. Bu açıdan yanaşanda müsəlmanın Allaha inamı kor inamdır. Ümumən müsəlmanın düşüncəsində Allah ideyası yanlış canlanır (təhrif olunur). Müsəlman ibadət edir, dua edir, ancaq bu, Allaha üz tutma anlamına gəlmir. Allah müsəlmanın görümündə pay verən, qismət verən, ruzi paylayan anlamındadır. Din özü Allahı müsəlmana o cür sunur: “Ya peyğəmbər iman gətirənlərə de ki, onları cənnətdə filan-filan şeylər gözləyir… orda nə isti var, nə soyuq, nə əzab var, nə kədər… hər şey hazırdır”. Buna görədir ki, müsəlman ibadət edəndə Allaha üz tutmur, Allahın vəd elədiyi həzzə, kefə, rahatlığa can atır. Allaha can atıb onun kimi qüdrətli olmaq yox, kefcil olmaq istəyi hökm sürür. O başqa məsələ ki, Allahın özü də mənəvi qüdrət qaynağı kimi sunulmur, dediyimiz kimi, kef, əyləncə paylayan güc obrazı kimi sunulur. Əslində din insanı kefə, həzzə, cinsiyyətə çağırır, dolayısı ilə şəhvətə pərəstiş yaradır. Ömürlərdə Allaha səcdəni cinsiyyətə səcdə əvəz edir. Bu səbəbdən də nə Allah var olur, nə də insan. Dinin ideyaları özündən öncəki baxışların bəsitliyindən, ibtidailiyindən qurtara bilmədi. Bir sıra nəfsi istəklər qorunub saxlandı. “Dünya malına tamah salma” deyib də dünya malına şirnikləndirmə dinin özül ideyasında – cənnətə çağırışda başlıca yer tutur. Buna görədir ki, bu gün ibadətə qurşanan, deyək ki, oruc tutub namaz qılan müsəlmanla vətən sevgisindən söhbət açmaq mümkün deyil. “Vətən imandandır” sözünü əzbərləyən müsəlman üçün vətən, onun həzzidir, cənnətidir. Çünkü “dünya fanidir, heçdir” fikrini müsəlmanın beyninə yeridib “vətən imandandır” deməkdə qəti bir riyakarlıq gizlənir. Bu cür riyakarlıqla müsəlmanda vətən sevgisi yaratmaq özünü doğrulda bilməz.
Bütün bu deyilənləri səmimiyyətlə düşünən adam görər ki, min ildir, İslam dini bizim milli sistemimizi necə darmadağın eləyib. Tarixin heç bir dönəmində İslam-türk birliyi yaranmayıb. Çünkü türk Məhəmmədin köləsinə, bəndəsinə çevrildi – ümmət bu deməkdir. Ümmət – birlik demək deyil. Çünkü ümmətçilikdə millət özümlüyünü itirir. Birlik – millətin özünəxaslığının qorunması ilə oluşar. Birliyi yaradan özgürlükdür (azadlıqdır). İslam türkdən millət yaratmadı, şiə-sünnü yaratdı. İslam gerilik yaradır, gerilik yaradan isə alətdir. Aləti hər kəs qullanar. Necə ki, qullanıb bizdən nurçu, vəhabi yaradırlar.
Yuxarıda dedik ki, toplumu yönətən ikinci baxış demokratiyadır. İnsanın yaşamına etkisi baxımından demokatiyanın zərəri dindən az deyil. Demokratiyanın yaratdığı ən böyük hal özbaşınalıqdır (anarxiyadır). Yönü siyasi qarşıdurmadır. Demokratiya bizim içimizə Türkçülüyün yerinə gəlib. Həm demokratiya, həm türkçülük, birgə olan iş deyil. Demokratiya ideolojisini şüuruna hakim edən adam Türkçülüyü dərk etməz. Soydaşlarımın duyğularına toxunmaq istəmirik. Biz ciddi türkçülərik. Bizim üçün Türkçülük ideoloji hədəf deyil, ruhaniyyat məsələsidir. İdeologiya siyasi məqsəddir. Türkçülük – ulusal varolmanın özülüdür. Ulusal varolma siyasi məqsəd ola bilməz. Bu, bəşəri bir tələbdir. Siyasət mənafelər davranışıdır. Türkçülüyü mənafelər döyüşünə çevirmək olmaz. Bu gün bizi yörələyən gedişlərdə millətçiliyin siyasətə çevrilməsini izləyirik. Məsələn, rusçuluq, ingilisçilik, çinçilik. Bu “çılıqlar” özünü ulusal-mənəvi təsdiqə deyil, başqalarına basqı göstərməyə hesablanıb, basqı yaratmağa köklənib. Biz, Asif Atanın Mütləqə İnam Ocağı, türkçülüyün ingilisçiliklə, farsçılıq, rusçuluq, çinçiliklə eyniləşməsinin yanlısı deyilik. Başqa toplumları əritmək, başqa mədəniyyətləri sıxışdırmaq insaniliyi (bəşəriliyi) deyil, heyvaniliyi təsdiq edir. Bizim üçün türk bəşəri anlamda qurtarıcı qüdrətdir, o bu qüdrətə yetməlidir. Yetməsi üçün Asif Ata onun bəşəri keyfiyyətlərini üzə çıxaran İnam Dünyabaxışı yaradıb. Öyrənmək, tapınmaq, özgür olmaq gərəkdir.
Yükümüzdən Böyük Fərəhimiz yoxdur!
Atamız Var olsun!
(arxiv)
